Çen Çen Dünya Bengül Alkan

Hava kapkaranlık olana kadar yürüyorum. Eski, tahtadan bir evin önünde duruyorum. Anne, baba ve çocuk yaşamıyor bu evde, belli. İsimsiz, kimliksiz hayaletleri misafir ediyor ev, sadece. Balonumla beni de misafir eder mi acaba? Korkuyorum yine. Hep ama… Her şeyden korkan kız. Öyle diyorlar genelde. Kenarda bekletiyorlar belki de o yüzden. Evin içinde birkaç hayalet var. Bir gözünün yerinde boşluk olan yaralı yüzlü bir adam, iskeletten bir kadın ve dört çocuk. Çocuklar titriyor. Ceplerinde ne kadar para varsa adamın kirli avuçlarına bırakıyorlar. Adam da karşılığında cebinden bir limon çıkarıp dörde bölüp çocuklara sertçe uzatıyor.

(Tanıtım Bülteninden)