Behlika Muhammed Tiyek

Meselesi İnsan Olan,
İnsanı Arayan İnsanın
Şiirleri
Yandı be gülüm keten helva yadsımasıyla yaşamı ucundan tutan, hayaller ülkesindeki gerçeklik ile meselesi insan olan, insanı arayan insanın şiiri Muhammed TİYEK şiiri… hayata dair düşülen gönül damlası; göz nuru, el emeği dantel misali… yalnız ölecek adam hayata öykü, roman, şiir ve oyunlar penceresinden ayna tutmaya çalıştı.
Anlamadım önce, dakikalar geçiyordu ömürde
Tren geçti, vapur uzaktan göründü
İstanbul en soğuk kışı üşüyerek geçirdi
Öldüm diye ağlıyordu, öteki ben öldü diye ağlıyordu.
Her yeri toprak oldu,
Resim tanınmıyordu elinde
Gözleri boncuk, boncuk zümrüt siyahtı
Dudakları incecik bir kız
Kimse yoktu yanında, kendini izleyen kendinden başka
Ihlamurun altında dört kişi
Ben yatıyordum, ben kendimi gömmüştüm
Kızım ağlıyordu, kendinden doğan bana ağlıyordu.
Kendi kendisine ağlıyordu,
Yas tutamadan kendime, ben çocuğuma ağlıyorum
Yarısı koşulmuş yolun kalanında, dişleri çıkalı çok olmamıştı
Kucak yüzü görmemiş çocuktum, ağlıyordu
Çocuk öldü…
Ben öldüm…
İki kişi kalmıştı yaşayan
Çocuk ve ben
… ''Yaşayan Ölüler Ölmezler''…

(Tanıtım Bülteninden)