Nehir Beyzanur Bilyay

Gecenin birinde yine nehre doğru yürüyordum ve yalnız olduğuma emindim. İçimden gelen sızıyla şarkılar söylüyor dile getiremediği duygu ve özlemleri daha taşa ve yıldızlara anlatmaya çalışıyordum. Birden ay ışığından beliren bir gölge gördüm önümde ve korkuya kapılıp taş kesildim olduğum yerde. On beş saniye kadar nefesimi tuttum ve korkunun zirvesini yaşadım. Benim burada olduğunu kim bilebilirdi? Gecenin bu saati kara tadın üzerinde yürüyen bir karınca gibi süzülmüş gelmiştim buraya. Kafamı arkaya çevirip baktığımda onu görünce hem çok şaşırdım hem de çok korktum. İlk anda ne diyeceğimi kestiremedim ve derin bir nefes almanın daha iyi bir fikir olduğunu düşündüm. Bu karanlıkta yüzümü nasıl gördü bilmiyorum ama korktuğumu anlamış olmalıydı.

(Tanıtım Bülteninden)