Fikriye Hanım Hasan Akçın

Gözlerini açmıştı bir güz günü, ahşap bir evde

Babasının dut fidesi diktiği o mesut günde

O büyüdükçe o da büyüsün demişti, aylardan Kasım

Bir fide ile birlikte büyüdü Fikriye Hanım

Mevsimler devir daim etti, yağmurlar ıslattı ya toprağı

Göründü ağacın yeşil yaprakları, ilk meyvenin tomurcukları

Bahçede minik adımlarla koşturuyor, neşeli bir Hanım

Bir fide ile birlikte büyüyor Fikriye Hanım

Bir görmeliydiniz ağacın rengarenk dutlarını ve gölgesini

Rüzgarlar taşıyordu çapkınların kalbine bir genç kızın sesini

Ah o gözler, o ipek saçlar, o ne alım o ne çalım

Bir dut ağacının gölgesinde âşık oldu Fikriye Hanım

Kum saatinin kumları veda vakti yakındır dediğinde

Kurumuştu dut ağacı, şiirler yazılmaz oldu eksilen gölgesinde

Aynalar göstermez oldu eski halimi, neden beyazlar içinde saçım

Bir dut ağacı ile birlikte yaşlandı Fikriye Hanım

Dört kolluyu omuzlayan, köstekli saatli, dört kabadayı

Burkarken hüzünle, ıslanan kaytan bıyıklarını

Bir de bir yağmur ki, sanki gök yarıldı sanırım

Dönülmez bir yolculuğa çıkıyor Fikriye Hanım

(Tanıtım Bülteninden)