Kara Bahtım - Elif Kız Süleyman Güdül

“Sen şehirli okumuş adamsın. Anlamazsın beni.” “Merak etme dedim sana. Ben çaresini bulacağım.
 Baban hiçbir zaman anlamayacak, bilmeyecek. Ayrıca biz hiçbir zaman ayrı kalmayacağız.
Ben hep senin yanında olurum.” “Sen babamı benim kadar tanımazsın.” “Bak Elif, beni iyi dinle,” dedi
doktor. “İnan sen çok iyi bir kızsın. Ben de seni çok seviyorum ama evlenmemiz imkânsız.
 Bunu sana günlerdir söylemek istedim, bir türlü başaramadım. Belki şimdi beni anlamazsın ama hakikati bir bilsen o zaman hak verirdin. Tıp tekniği ilerledi, sen merak etme.
 Evlensen bile evlendiğin adam anlayamayacaktır. Yaptık bir hata. Bu hatayı elimizde olmadan işledik.
 Birbirimizi suçlamayalım. Bu güzel anı, hayatımızda gizli kalsın. Belki inanmayacaksın ama ben hayatım boyunca ne seni unutacağım ne de kendimi affedeceğim. Sana karşı zayıf olmamalıydım.” Elif için için ağlıyordu. Doktor, Elif ’in ağladığını fark etti. “Lütfen ağlama.
 Bak kasabaya varıyoruz. Sil gözlerini.” Doktor aniden aracı durdurdu ve Elif ’e döndü.
Elleriyle Elif ’in gözlerinden akan yaşları sildi. Yanağından öptü. “Bak bakayım sen.
Lütfen böyle yapma. Beni de üzüyorsun. Bana güven, ben bir çare bulacağım.”
 “Ben kaderime ağlıyorum. Hayatımda ilk defa birini delicesine sevdim o da böyle oldu.”

(Tanıtım Bülteninden)