Aralık Ayrılığı İbrahim Atmaca

Amaçsız bir yaşam sürmek varken; ben bütün yükünü sırtlıyorum dünyanın. Dünlerimin boynu bükük, yarınlarımın beli. Dik bir yokuş olmuş hayat ve ben nefessiz kalıyorum her adımımda. Nefes alıp vermeye hayat diyorlar oysa. Bir de bana sorsalar hayatı, bir de bize… Neydi hayat sahi? Dilimin ucunda, biri hatırlatsa yeniden doğacağım. Kimse yok ki hatırlatacak. Herkes, her şey; değil hatırlatmaya unutturmaya meyilli. Çıksa biri bir yerden; unuttuğumuz hayatı yeniden hatırlatsa, bir adım cesareti verse! O zaman yollara düşerdik beklediğimiz o duraklardan. İçimizde fırtınalar kopar; bilmez kimse, duymaz da! Herkes kendi rüzgârına takılıp gitmişken, kim duyar bizim fırtınamızı? Nereye savrulduğumuzu bilmeden attık kendimizi bir fırtınaya. Ya atsın bilmediğimiz yerlere, kimse bilmesin bizi ya da götürsün bizi o yerlere herkesin bildiği. Öyle bir yere atmış ki bilmediğimiz bu yerde kendimizin yabancısı olmuşuz, her şeye yabancı kalmışız bu dünyada. Sevdiklerimiz de olmasa kendimize de yabancı kalacağız zamanla. Onları görünce kendimizi hatırlar olmuşuz. Bir onlar kalmış zaten kıyıda, köşede. Onlar olmasa unuturduk kendimizi bir kıyıda, bir köşede.” 

(Tanıtım Bülteninden)