Rüzgarın Sesi Bile Mavi Kübra Duyar

Hayat bir kalem verdi elime,
“Yaz!” dedi hikâyeni.
Siyahtı mürekkebim, defterim kara kaplı.
Ne yazılırdı ki yalnızlıktan, acıdan, onlarca gidişten başka?
İhanetlerimi yazdım, boğuluşumu, çırpınışımı…
Her gün yeniden, yenilenerek, tekrar tekrar ölüşümü,
Biraz da delirişimi…
Baktım olmuyor, her yer karanlık, boğuluyor hayallerim.
İnancımı kalbime aldım, umudumu da yanıma…
Maviydi artık mürekkebim,
Defterim mavi, her bir satır her, her bir cümle, her bir harf mavi.
İçim, dışım, sağım, solum, sevgim, aşkım, acılarım bile…
Her duygum, yolum, yordamım, her yanım mavi maviydi artık.
Hayallerim ve sonu gelmez mutluluklarım sonunda gerçekleşti.
Maviydi artık,
Rüzgârın sesi bile mavi.

(Tanıtım Bülteninden)