Bilemezler Mustafa Kurt

Bir sözle değiştirebilirim zannettim her şeyi. Sözlerimin hiç yokmuş aslında değeri,

söylenmeyen sözler daha değerliymiş. Sen gittiğinden beri ruhum taşımak zorumda kalmış bir cesedi. Gelirler giderler beynimde deliler. Oyun sanıyor etrafındakiler, gülüp geçiyorum ben de sessizce. Onlar aslında bilemezler. Nefret ediyorum bu hayattan; beynen, fikren gittim

çoktan. Bir ruhen kalmışım,o da oyuncağı olmuş şeytanın.

Şarkılar kulağıma gelmiyor, yediğim yemeklerin tadını alamıyorum, içimde patlıyor yanardağlar. Nefret, benimle birlikte etrafımı da yakıyor. Yakıyor her şeyi o nefret denen kor. Ben kendimi bile çekemiyorum artık, yaptıgım hiçbir şeyde aramıyorum mantık. Öyle bıktım ki bu hayattan, delirdim çıktım insanlıktan.

Yağmur camlardan süzülüp akarken, rüzgâr kısık sesiyle kulağımda uğuldarken belki de ölmek için hiç de değil erken. Karanlık yer etmiş içimde sessizce, sokaklar da boş, kedi sesleri geliyor sadece. Üşüyorum, yakıyorum yanımda olmayan dostlarımla yaşadığım anıları sessizce.

Bataklıkta batıyorum yalnızlığa, kurtulmak için sarılmışım derdin eline. O kadar

umursamıyorum ki yaşadıklarımı çünkü içimde yaşamaya değer bir kırıntı bile kalmadı. Film hep aynı yerde kalmış takılı, bense bekliyorum sabırla son yazısını.

Bilemezsiniz dostlar çünkü bu kitaptaki bütün sözler anlattıklarıma kalmış aciz. Siz, ben olmayı bilemezsiniz. Çünkü delirmediniz hiçbiriniz!

(Tanıtım Bülteninden)