İl Maestro Zerrin Oktay

Aklıma mukayyet olmalıyım, aklıma mukayyet olmalıyım, aklıma mukayyet olmalıyım. Birden bir kıpırdama hissediyorum. Sanki bir el uzanmış, parmak uçlarıyla sol kolumu kavramaya çalışıyor. Böyle pıtır pıtır kıpır kıpır hareket ediyor. Gözümle sol yanımı görmeye çalışıyor ama tam olarak başaramıyor, kısmen görebiliyorum.
O kıpırdayan şey görüş alanımın dışında kalıyor. O esnada göremediğim o el ya da her neyse kolumu sımsıkı sarıp sarmalıyor. Az daha sıksa canım yanacak ama hiç acıtmıyor, gerçekten acıtmıyor. Kısa bir süre sıktıktan sonra usulca kolumu serbest bırakıyor. Sonra dikkat ediyorum, bu görünmez el birkaç dakika arayla kolumu pıtır pıtır sarıp sıkıyor ve tekrar tekrar bırakıyor. Görünmezliğine karşın yalnızlık duygumu alıp içimi ısıtıyor ve beni korkularımla baş başa kalmaktan koruyor. 'Çok şükür, çok şükür, şükürler olsun.' Kendisine minnettarım. Kolumu sarıp sarmalayan şey ile orada o tuhaf yerde gözümü açtığım andan itibaren aramızda insani bir etkileşim oluşuyor ve duygusal bir bağ kuruyorum.
Onu çok ama çok seviyor ve az önce kendisinden bahsederken 'şey' dediğim için şu an kendimden utanıyorum...

(Tanıtım Bülteninden)