Kış Emine Supçin

Saf kötülük, çocukları sever. Çünkü her ikisi de katışıksızdır. Biri net siyah, diğeri net beyaz. Üstelik ikisi birleşince gri çıkmaz ortaya.

Kötülük ne kadar safsa, iyiliği o denli bozar… Ve onlar için umut, ıslak kibritten kıvılcım beklemek kadar cılızdır artık. Çocukların saf kötülükten korunabildikleri tek sığınak anne yüreğidir.

İlle de anne çaresizse; kışın karlı ormanında, ayağı kapana kısmış yaralı bir ceylan yavrusudur çocuk.

Bu kitap saf kötülüğe maruz kalan çocukların, yaralı yüreklerden bir çift kanat yaratıp aşkla uçmayı umanların ve hayata aldığı yaralardan devam etmeye çabalayanların hikayesidir. Bu hikâye aşkın, intikamın, öfkenin ve kederin ve özellikle yalnızlığın ortaklaşa kaleme aldıkları kader örgüsüdür.

(Tanıtım Bülteninden)