Kuruntu Burak Yuşa Küçükiplikçi

Ölüm ile ben bir ayrılığın sonunda tanıştım. Sade duvarlar anlattı sırtımdan akan yaşları. Ölüm koktu kan renkli koltuklar… Oyun durdu saniyeler dakikalar oldu, Ölüm oracıkta ne yanımda ne uzağım da, Bitsin artık bu oyun ölümle dans ediyorum. Gülüşler, gülüşler ve yine gülüşler… Ölüm alay ediyor sahnenin ortasında. Kapatın artık kapanmak bilmeyen perdeyi! Sönsün cehennemin ışıkları! Değmesin elleriniz ellerinize… Ali, Ömer duyun Kuşkumun sesini. Gazeteciler yazsın 3.Gencin hikâyesini. İtirafımdır onlara: Köylünün birisiyim. Ballı mantar satmam satamam. Yakmam Şan’ınızı, Sanatı politikaya katmam. Sanatı sanat için yapıp fişini topluma keserim. Oturur kalırım perdenin arkasında. Gitmek için can atan insanların arasında. Hokkabazlığım sona erdi; gelin, sıkın elimi. Yalanlar söyleyin: Sanata dair yalanlar. Shakespeare’lar, Çehov’lar bin bir türlü oyunlar Sizsiniz oyuncular! Senaryodur konuştuğunuz dedikodular. Aşklar, paralar, ölüp doğmalar… Yalnızca bedenleriniz farklı o koltuklar da. Gülüyor, üzülüyor ve öfkeleniyorsunuz, Sizler sahnenin dışında oynuyorsunuz!

(Tanıtım Bülteninden)