Safahat Mehmet Akif Ersoy

Mehmed âkif ersoy, yakın tarihimizin en büyük şâiri, fikir ve mücâdele adamı, benzeri pek az görülen, özü sözüne uygun bir ahlâk kahramanıdır. Mehmed âkif, masum milletinin en acıklı günlerinde, bütün dert, felâket ve acılan onunla birlikte yaşamış ve derinden hissetmiş bir gönül fedâisidir. Fakir bir ailede doğan âkif, âlim bir zat olan çok sevdiği babasını küçük yaşta kaybetmiş, arkasından evleri de yanmıştı. Fakat hiçbir şeyden yılmayan bu çalışkan genç, bir taraftan okullarını birincilikle bitirirken, bütün sporları da başarıyla yapmış; diğer taraftan hatimle namaz kıldıracak kadar kuvvetli bir hafız olabilmiştir. Hayatını kazanmak için bir taraftan özel dersler verirken, diğer taraftan üç dilden eserler okuyacak kadar bilgisini ilerletmiş; tercümeler yapmış ve binlerce mısra yazıp yırtarak şairliğine hazırlanmıştır. 1908 öncesinde, mesleği olan baytarlık dolayısıyla karış karış dolaştığı osmanlı ülkesinde, dindar, saf ve masum, fakat göreneklere boğulmuş, fakr u zaruret içinde bir halk ile hemhal olması ve onun dertleriyle dertlenmesi mehmed akif'i, bu milletin gerçek millî şâiri haline getirmiştir. İlk safahat'ta toplanan şiirlerinde cemiyetin insanî dertlerini, ikincisinde hürriyeti, çalışmayı, halk ve aydın ayrılığının zararlarını ele alan âkif, on yıl devam eden savaşların sonunda istanbul'a kadar giren düşman karşısında artık yurdunun felâketi ve milletinin acılarıyla inleyip haykıran bir ızdırap şâiri olmuştu.

(Tanıtım Bülteninden)