1975-1976 dö­ne­min­de An­ka­ra Ha­cet­te­pe Üni­ver­si­te­si Hem­şi­re­lik Bö­lü­mü'nden me­zun ol­duk­tan son­ra iki yıl üni­ver­si­te has­ta­ne­si­nin Nö­ro­şu­rir­ji bö­lü­mün­de ça­lış­tım. 1978-1985 ara­sın­da İs­tan­bul Al­man Has­ta­ne­si, Ka­dın-Do­ğum de­part­ma­nın­da be­bek oda­sı so­rum­lu­su ola­rak gö­re­vi­mi sür­dür­düm. Do­ğum ve be­bek hem­şi­re­si ola­rak ça­lış­tı­ğım yıl­lar­da ka­dın­la­rın ge­be­lik ve do­ğum ko­nu­sun­da bil­gi­siz­lik­ten kay­nak­la­nan kor­ku, en­di­şe ve ön­ yar­gı­lar yü­zün­den bu dö­ne­mi çok ger­gin ge­çir­dik­le­ri­ni, zor ve acı­lı do­ğum de­ne­yim­le­ri ya­şa­dık­la­rı­nı göz­lem­le­dim. Oy­sa ka­dı­nın, be­de­ni ve ru­huy­la ya­şa­dı­ğı bu de­ği­şim ve ge­li­şim sü­re­ci, ge­rek­li bil­gi­ler ışı­ğın­da son de­re­ce ke­yif­li ha­le ge­le­bi­lir­di. Bu­nun için de ön­ce­lik­le an­ne-ba­ba aday­la­rı­nı eğit­me­ye ih­ti­yaç var­dı. Özel­lik­le, "ge­be­lik sü­re­ci en sağ­lık­lı bi­çim­de na­sıl ge­çi­ri­le­bi­lir? Ra­hat bir do­ğum için ne­ler ya­pa­bi­lir? Do­ğum son­ra­sı be­bek ba­kı­mı so­run­la­rıy­la na­sıl ba­şa çı­kı­lır?" gi­bi ye­te­rin­ce bil­me­dik­le­ri ko­nu­lar­da kurs al­ma­la­rı ge­rek­ti­ği­ne inan­dım. Bu inanç be­ni ko­nu et­ra­fın­da araş­tır­ma­lar yap­ma­ya yö­nelt­ti. Ül­ke­miz­de de an­ne-ba­ba aday­la­rı­nın bu çok ya­rar­lı do­ğum ön­ce­si eği­tim kurs­la­rı­na ka­tıl­ma­sı­nı sağ­la­mak ama­cıy­la 1989 yı­lın­da İs­tan­bul In­ter­na­tio­nal Hos­pi­tal'da, Ka­dın-Do­ğum bö­lü­mü­nün de des­te­ğiy­le bir An­te-Na­tal sı­nıf oluş­tur­dum. Bu ilk de­ne­yim ba­na an­ne-ba­ba aday­la­rı­nın ne ka­dar is­tek­li ve bil­gi­len­me­ye ha­zır ol­du­ğu­nu da gös­ter­di. Bir ta­raf­tan uzun yıl­lar sür­dürdüğüm do­ğum ve be­bek hem­şi­re­li­ğin­de ka­zan­dı­ğım bi­ri­ki­mi ak­ta­rır­ken bir ta­raf­tan da he­ye­can­lı ve öğ­ren­me­ye is­tek­li an­ne-ba­ba aday­la­rı­nı göz­lem­le­ye­rek bu ko­nu­da da­ha ne­ler ya­pı­la­bi­le­ce­ği üze­ri­ne bil­gi­le­ri­mi ge­liş­tir­dim. 1995 yı­lın­dan iti­ba­ren de ça­lış­ma­la­rı­mı Tür­ki­ye'de bu ama­ca hiz­met ve­ren ilk ku­ru­luş olan HEM'de (Ha­mi­le Eği­tim Mer­ke­zi) sür­dür­düm. Bu ara­da, ko­nu et­ra­fın­da­ki ha­zır­lık ça­lış­ma­la­rı­nı uzun yıl­lar­dır sür­dü­ren İs­tan­bul Üni­ver­si­te­si Tıp Fa­kül­te­si, Ana-Ço­cuk Sağ­lı­ğı ve Ai­le Plan­la­ma­sı Vak­fı'nın dü­zen­le­di­ği üc­ret­siz kurs­lar­da ne­fes ve eg­zer­siz ders­le­ri ver­dim. Yi­ne Va­kıf adı­na Ha­mi­le­lik­te Ne­fes ve Fi­zik­sel Eg­zer­siz­ler ko­nu­lu eği­ti­ci bir vi­de­o-ka­set ha­zır­la­dım. Bu ay­nı za­man­da Tür­ki­ye'de ko­nuy­la il­gi­li ya­pıl­mış ilk ça­lış­ma­dır. Öte yan­dan, ha­len 1997 yı­lın­da ken­di adı­ma kur­du­ğum Ay­şe Öner Ha­mi­le Reh­ber­lik kurs­la­rı ile bil­gi ve de­ne­yim­le­ri­mi siz­ler­le pay­laş­ma­ya da de­vam et­mek­te­yim. Ar­tık bu iş be­nim için bir mes­lek de­ğil bir ya­şa­ma bi­çi­mi ha­li­ni al­dı. Kur­su­ma ka­tı­lan an­ne-ba­ba aday­la­rı­nın sa­ye­sin­de bir­çok be­be­ğim ol­du. An­ne ve ba­ba­lar da be­bek­le­ri­ni ilk kol­la­rı­na al­dık­la­rın­da ken­di­le­ri­ni da­ha zen­gin his­set­ti­ler ve an­cak ya­şa­nın­ca an­la­şı­la­bi­le­cek çok özel duy­gu­lar­la dol­du­lar. On­lar be­bek­le­ri­ni bü­yü­tür­ken, ben de her gün ara­mı­za ka­tı­lan ye­ni aday­lar­la bir­lik­te ya­şa­ma da­ir bir sü­rü şey keş­fet­tim. Dün­ya­ya ge­len her ye­ni be­be­ğin se­vin­ci­ni pay­laş­tık­ça ve be­be­ği­ni bil­gi­sin­den al­dı­ğı gü­ven­le ku­cak­la­yan an­ne-ba­ba­la­rı gördükçe "iyi ki bu işi ya­pı­yo­rum" di­yo­rum.